سفر...

امسال شنگول بودم که نمیخوایم بریم مسافرت...اما انگار پدر جان طی یک اقدام به ظاهر خیرخواهانه منو مادر و میخواد مجبور به سفر کنه!اونم با ماشین...
من که فقط از سفر پارسال خاطره ی بد دارم...پدرجان قدبلند،صندلیشو تا آخر میکشه عقب و مادر جلو...مادر بزرگ رو هم بردیم و پا درد داشت مجبور بودیم بزاریم بشینه پشت مادر!
منم با این قدم نشستم پشت پدر!!!مُـــــــــــــــــــــــــردم!پشت صندلی جای پاهام نبود...بسکـــــه دراز تشریف داریم 206 برایمان کوچک بود!
به همین دلیل اصلا دلم نمیخواد برم مسافرت!
با اینکه 206 نیست اما بازم وقتی یادش میوفتم چشمام سیاهی میره...اولین شهری که رسیدیم سنندج بود که خواستیم بریم بیرون گفتم زشته با دمپایی برم منم که همش تو ماشین بودم پاهام ورم کرده بود از اون طرف هم کفش دم دستم یه کفش پاشنه بلند بود و منم پوشیدم و چنان پامو زد که اولا روش پوست نمیورد و مجبورم کرد کل مسافرتو با دمپایی باشم...لعنتی!
ضمنا قراره بریم شمال واسه عزا داری منم که همینجوری تاریک دنیا هستم اینارم ببینم رو روحیم تاثیر میزاره پس!!!!!
تصمیم دارم نرم...یا اینکه باید مامانم اینا منو با هوا پیما بفرستن...من نمیخوام هیچ شهری رو ببینم...همون دفعه های قبل بسمه...

اصلا شاید نرفتم...1 ماه دور از آبادان باشم کجا برم؟؟؟؟انزلی؟؟رشت؟؟؟تبریز؟؟؟
ای بدم میاد!

---

پریا نوشت1:

تجربه ثابت کرده

اگه عاشق

یا شکست خورده نباشی

کلا باید وبلاگ نویسی رو بیخیال شی!

پریا نوشت2:

کسی بود که می گفت :

عاشق هر کسی شدیم ، گفت : من جای خواهرت !

از هر کی بدمون اومد ؛ گفت : می شه بشم زنت !

شانس ما!